Ter nagedachtenis aan Oom 1
Het einde van een tijdperk, in meerdere opzichten
Je was 17 toen ik geboren werd, en woonde aan de overkant bij oma. Je was de jongste van vier. Mijn moeder, de oudste. Daar tussen in zaten Loesje en Draak.
Alhoewel draak ouder was moest hij het doen met 2 als toevoeging. Wat hij niet zo leuk vond…
Toen je nog in de Maasstraat woonde, en ik dus nog heel klein was, kwam Herman bij je inwonen. Tenminste bij oma. Oma was in het rijke bezit van een papegaai. Romeo, zoals ook alle volgende papegaaien gedoopt zouden worden. Maar deze, een groene, kon jullie namen niet uit elkaar houden. Tibor en Herman. Het werd Herbor.
Al snel doopten wij, Sasja en ik, jou tot Oom 1. Want jij was ons liefste oompje. Waar je mee kon lachen. Die de vrede kwam herstellen als het in de Wetering weer eens uit de hand liep.. Als jij kwam, bracht je rust. Maar je was ook de oom die met mij en Sasja ging ‘vliegen’ over de bruggen bij de Amstel in je eend. Vanaf het Waterlooplein tot aan het Frederiksplein, de hele reeks bruggen werd genomen, volgas. We kwamen echt los van de grond als je maar genoeg gas gaf.. En daar zorgden wij dan wel weer voor. Je voelde het in je buik.
De oom die mij op zondagen in alle vroegte meenam in de Diane naar Zandvoort, al sjekkies rollend op de snelweg. Met je been zette je je stuur vast, vervolgens pakje shag op t stuur en dan tergend langzaam rollen…Niet leuk vond ik dat..Doodeng eigenlijk..Vooral als er iets viel van die kostelijke waar. Dan werd er ook gebukt en gemaaid over de grond. Ik was blij dat ik op een gegeven moment genoeg geoefend had om zelf te draaien en dat deed ik maar al te graag voor je..
In Zandvoort aangekomen voegden wij ons altijd bij Draak en t Konijn, die zich dan reeds verschanst hadden bij Paal 69. Het befaamde naaktstrand. Een heel eind lopen, want ver afgescheiden van het normale strand, waar men hutje mutje lag. En badkleding aan had. Ik vond het overweldigend al dat familie naakt, en ondanks dat er toch lichte druk werd uitgeoefend heb ik me er niet toe laten verleiden. Badpak bleef aan!
Oom Weldoener, zo noemden we je soms ook, want in moeilijke tijden bracht je mijn moeder rond Kerst altijd een kleine geldelijke bijdrage en ik weet hoe blij zij dan was, en wij daardoor ook.
Helaas gingen jullie verhuizen naar Druten. En toen moesten wij het zelf verder rooien…We zagen je in die tijd niet meer zo vaak. Maar ook wij vlogen uit richting verre oorden. Toen ik weer terug was in Amsterdam was jij inmiddels ook weer terug. En regelmatig vereerde je mij met je bezoekjes.
Oom, de laatste der Mohikanen, je bent er niet meer. Je komt niet meer langs. Om bij de deur al direct mede te delen, niet op je te letten, ik ga wel in de tuin zitten als je moet werken.
Als je kwam dan vulde je het huis en legde alles plat. Tenminste, ik kwam tot niets meer. Je liet je in de bank vallen, verzamelde de dieren om je heen, en kwam vervolgens de rest van de dag niet overeind. Je kon daar intens van genieten.
Je zal nooit meer bellen. En ja…Dat deed je veel en vaak. Liefst meerdere keren op een dag. Als enige bleef je ook hardnekkig op de huistelefoon bellen. Die hadden wij om die reden ook omgedoopt tot de “Nonkelfoon”! Alleen voor oom hielden we die in werking.
Het einde van een tijdperk, want niemand zal ons daar nog op bellen….Hij staat inmiddels in de kast…
Erbarme dich.., have mercy…
Oom je wilde niet oud worden, je wilde eeuwig jong blijven. Je wilde vissen in vijvertjes waar de visjes niet meer zo hapten. En dat stemde je somber. Je begreep het niet? Hoezo? Dat vroeg je je vaak hardop af.
Je haatte de beperkingen die het leven je oplegde. Het liefst ontkende je alles wat tegen zat. Om hulp vragen deed je al helemaal niet, tenzij je echt niet anders kon. En dan nog…
Ik moest je de hulp vaak opdringen, wat soms kon leiden tot kleine aanvarinkjes. Maar achteraf was je dan toch wel blij als dingen geregeld waren waar je maar niet uitkwam.
Je grootste verdriet was wel het afnemen van je rijbewijs.. Tenminste zo noemde je dat. Geheel onterecht ook, vond je zelf. Over dat laatste verschilden we nogal van mening.
Want ik stapte al jaren niet meer bij je in. Het was echt kamikaze rijden met je. Stoepranden, fietsers en voetgangers, niets was veilig. Het oordeel van de examinator na de verplichte rijtest die je had aangevraagd was vernietigend. Woedend was je. Een complot was het. Maar je was vooral zo verdrietig dat je moest accepteren dat je je autootje niet meer mocht besturen. Dat je moest accepteren dat een ander die beslissing voor jou had genomen.
Het beperkte je enorm, je kon niet meer langskomen bij ons wanneer je maar wilde, want nu moest het met het OV of lopend. En het risico op voor niets komen was nu ineens iets om rekening mee te houden, want even terug ging allemaal niet meer zo makkelijk. Het lopen ging je steeds moeilijker af en we hielden ons hart vast als je op pad ging.
Als je dan weer woedend opbelde dat de chauffeurs geen rekening hadden gehouden met je waardoor je bij het optrekken de hele bus, tram of metro door zeilde..
Maar waarom ging je dan ook niet gewoon zitten?
Je kreeg gelukkig wel regelmatig hulp op straat aangeboden die je graag aannam vooral als het van jongedames kwam. Maar je vroeg je dan wel vaak af hoezo dan?
Ach mijn lief oompje, je kon tegen niemand nee zeggen. Je had het volste vertrouwen in de goedheid van de mens.
Ik herinner me een paar Hongaren die je aanspraken omdat hun auto was weggesleept.. Natuurlijk bracht jij ze wel even naar het ophaalpunt en natuurlijk schoot jij die vierhonderd euro sleepkosten wel even voor. Want natuurlijk zouden die aardige jongens het gaan terugbetalen….
Hoeveel internet providers heb je gehad de afgelopen jaren? Het ene modem stond vaak nog ingepakt op de kast als het volgende weer binnen kwam.
En hoeveel energie abonnementen heb je je niet aan laten smeren. Nee, Esther, zij zullen de eventuele boete betalen. Want dat hebben ze gezegd. Bovendien was t een heel aardige jongen aan de deur..
Als het dan na heel veel bellen met de verschillende maatschappijen was gelukt jouw boete te laten kwijtschelden, dan had je tot mijn verdriet en verbazing binnen een mum van tijd toch weer een andere groene stroom voorziener die net iets goedkoper zou zijn dan de vorige groene stroom voorziener. Ik kon het niet meer bijhouden…En heb Ooms energiemaatschappijen losgelaten…
Lieve oom, je had nog zoveel plannen. Je was sinds kort weer wat mobieler, dankzij je Microcar.
Je ging regelmatig even ‘pilsen’ in de Rijnbar, en had daar ook weer wat contacten opgedaan waar je je goed bij voelde.
Je wilde jezelf misschien nog wel trakteren op een reisje naar de zon. Zoals je een paar jaar geleden had gedaan…Maar het mocht allemaal niet meer zo zijn.
Het einde van een tijdperk…Op eerste Kerstdag was je er niet..op Oud & Nieuw zul je er niet zijn….niet in levende lijve, maar in ons hart zal je er altijd zijn. Zal je altijd in liefde worden herinnerd door mij, Eric en Sam.